Liefde uiten gaat niet samen met triggers vermijden.

Op het pad van jezelf leren kennen, komen we allemaal tegen dat iets wat iemand zegt of doet ons ongelofelijk kan raken.
Die persoon echter, heeft er vaak geen idee van dat we ons zo geraakt voelen. Als we onze patronen steeds beter leren kennen komt ook steeds meer in beeld hoe en waarom we ons getriggerd voelen. Dat is heel handig. Je weet nu waar het vandaan komt.

Tegelijk ook weer moeilijker. Alles voelt nu nog scherper en duidelijker als pijn en de neiging om de trigger te negeren lukt helaas niet meer.
Je voelt nu echt ten volle wanneer bijvoorbeeld een situatie je onzeker maakt, je eigenlijk boos bent op iemand. Je angst voelt of wanneer je je schaamt. De neiging om zo snel mogelijk uit deze situatie te geraken wordt dan ook groter. We willen onze trigger oplossen. Ervoor zorgen dat we niet meer geraakt kunnen worden. Hoe kan ik nu mijn liefde blijven uiten als ik me ga beschermen tegen geraaktheid?

Het lijkt te helpen maar zorgt alleen maar voor nieuwe problemen:
Ik zal er steeds voor moeten zorgen dat ik alle triggers uit mijn buurt houd (lees; mensen die mij raken) en ik zal die mensen moeten verbieden bepaalde dingen te zeggen of te doen omdat ik anders te veel voel. Mission impossible dus, dit kost je heel veel energie. Maar ga er maar vanuit dat heel veel mensen zo met hun triggers blijven omgaan. Ook kan mijn eigen liefde naar de ander zo niet stromen. In feite blijven zo je oude patronen in stand, met het enige verschil dat je er nu wel heel helder over kan praten en delen.

De stap naar werkelijk inzicht is eenvoudig en tegelijk heel simpel: je laat je claim om getriggerd te kunnen worden helemaal los.

Wat wordt daarmee bedoeld?

Je zegt eigenlijk: Oke, IK ben degene die iets voelt, ik ben degene die denkt dat iemand me boos of onzeker maak of afwijst. IK zit daarmee. Dus ik neem daar zelf helemaal verantwoordelijkheid voor. Zolang ik het voel EN mij ermee identificeer kan ik getriggerd blijven, keer op keer en het gaat zo nooit over. Ik verlies mijn liefde niet meer doordat ik me af moet sluiten. De ander (die wellicht feitelijk bot of stom doet) heeft niets te maken met de mate waarin ik mijn trigger claim. Oftewel: mijzelf er helemaal mee identificeer.

Dat geeft ruimte voor een heleboel nieuwe dingen:

Ik kan doorademen, voelen wat ik echt voel
Ik kan mijn grens aangeven door bijvoorbeeld te zeggen: Hee ik wil niet dat je zo bot bent, wil je dit niet meer zeggen? Of op een andere manier mijn grens aangeven.
Ik kan mijzelf de ruimte geven mijn gevoel minder serieus te nemen, door mezelf er minder aan te koppelen.
Ik kan meer humor en relativering ontwikkelen.
Ik kan oefenen met mezelf bloot te stellen aan spannende situaties waardoor ik leer minder getriggerd (zelf boos of afwijzend of beledigd) te reageren.
Ik kan de tijd nemen voor mezelf te zorgen daar waar ik nog pijn te verwerken heb en daar aandacht aan besteden.
Ik kan de ruimte nemen om tijdelijk uit de buurt van de trigger te blijven om na te denken over mijn volgende verruimende stap.
Ik kan de ruimte nemen mijn projecties onder ogen te zien en te stoppen met mijn gevoelens op anderen te projecteren of anderen daar verantwoordelijk voor te maken.
Ik kan onder ogen zien dat niemand anders dan mijzelf verantwoordelijk is voor wat ik van binnen voel en ervaar en onderscheiden of ik in een situatie kan zijn en blijven vanuit realiteitszin, of vanuit mijn trigger onterecht concludeer dat het onveilig is.
Mijn liefde kan ik weer uiten op mijn eigen natuurlijke manier.

Daar waar we deze vrije ruimte kunnen instappen kunnen we nieuwe keuzes maken en een nieuw leven beginnen voorbij de “ triggered response” . Het is goed te beseffen dat zelfliefde niet kan zonder deze stap. We blijven anders oplossingen zoeken voor onze pijnen en pijntjes en proberen de wereld in te richten naar een veiligheid en een werkelijkheid die niet bestaat. Sterker nog, we maken zo geen contact met onze kracht vanbinnen en beletten de mogelijkheid tot groei en expansie en werkelijk hartcontact met de ander voorbij onze projecties. - Jacqueline Ananya Snelder